Mikropale zastosowane zostały po raz pierwszy w roku 1952 we Włoszech, dając początek dynamicznie rozwijającej się na całym świecie technologii.
Mikropale iniekcyjne charakteryzują się trzema szczególnymi cechami: niewielką średnicą (do 300 mm), możliwością wykonania w warunkach ograniczonego dostępu, oraz sposobem iniekcyjnego formowania buławy.
Proces wykonywania mikropala iniekcyjnego opracowany przez „Geoservice” składa się z czterech podstawowych faz:
I – wiercenie w gruncie otworu ø 130 – 180 mm na wymaganą projektem głębokość (wiercenie odbywa się na sucho lub z zastosowaniem płuczki),
II – podciąganie świdra do góry z jednoczesnym wypełnieniem otworu stabilizującą zawiesiną cementową lub bentonitowo-cementową z regulowanym czasem wiązania,
III – wprowadzenie do otworu wypełnionego nie stężałą zawiesiną stalowej rury pełniącej jednocześnie funkcję konstrukcyjną (zbrojenie) i technologiczną, umożliwiając w fazie IV przeprowadzenie iniekcji strefowej poprzez perforacje rury.
IV – Iniekcje wykonywane są z użyciem zaczynu cementowego przy c/w = 1,5 – 2,0 i przy odpowiednim ciśnieniu. Dzięki ciśnieniowemu formowaniu powstaje w gruncie na zadanej głębokości strefa o powiększonej średnicy – tzw. „buława nośna” mikropala, która w zależności od średnicy wiercenia, rodzaju gruntu i sposobu iniekcji osiąga wielkość 200 – 300 mm, wywołując przy tym stan wstępnego naprężenia gruntu.
W gruntach niespoistych zaczyn przenika w pory otaczającego gruntu zeskalając go natomiast w gruntach spoistych powoduje w otoczeniu pala ich lokalną konsolidację.
Nośność mikropali kształtuje się w przedziałach 100 – 500 kN.